Tagarchief: Kazachstan

Reis

Op naar Rusland

Een reactie plaatsen

Als we ’s morgens wakker worden is het heerlijk rustig in de stad, de nacht was bij tijd en stond rumoerig, maar wat wil je als je op vrijdagavond midden in een grootstad gaat kamperen.

Als Fietje nog eens in het park wil gaan wandelen terwijl ik wat kleine herstellingetjes doe vindt ze een nota op onze ruit gekleefd. Blijkbaar hebben deze nacht een paar uitgaanders de Mog staan bewonderen en hebben een briefje geschreven om ons te laten weten hoe ferm ze die vinden. Om dat nog eens te onderstrepen hebben ze er zelfs een briefje van 200 Tenge (0,5 euro) bij gekleefd. Hadden ze waarschijnlijk nog over na een nachtje stappen.

We laten Semey voor wat het is en zetten koers naar de grens. De weg is beter dan verwacht en we rijden rustig door. Iets na de middag doen we een paar pogingen om te Skypen met Gust om hem te feliciteren met zijn eerste piloot strepen, maar hij ligt nog in zijn bed natuurlijk. We rijden verder door een prachtig landschap, zandheuvels met naaldbossen afgewisseld met oneindige graanvelden. Fietje doet nog een poging om in een meertje te gaan zwemmen en zich te wassen maar komt vuiler terug of dat ze vertrokken is.

Als we net de laatste afslag naar de grens hebben genomen (het is dan nog meer als 100 km) zien we een politie controle staan. We rijden niet te hard en mijn lichten branden zoals het moet dus zijn we er gerust is. Toch worden we aan de kant gezet. Van iedere overlander die door Kazachstan gereden is hebben we al de wildste verhalen gehoord over corrupte agenten en tot nu toe zijn we er van gespaard gebleven. Ik maak me al op voor een nieuw gevecht met de arm der wet maar dan ziet Fietje één van de agenten teken doen dat ze haar gordel niet om heeft. Daar zullen we toch weinig verhaal tegen hebben vrees ik. Ik stap uit, geef de agent een hand en vraag wat het probleem is. De gordel is het probleem natuurlijk en ik met de “machina pasport” geven en het verdikt valt onmiddellijk, “straf”. Ondertussen hebben we al door dat dit Russisch is voor “boete”. Fietje zet haar meest jammerlijke gezicht op, begint te brabbelen over Kazachstan en dat we net getankt hebben en dat ze altijd haar gordel draagt (wat een grove leugen) en gaat zo maar door. De agent heeft medelijden en om zijn gezicht een beetje te kunnen redden vraagt hij of ik gedronken heb. “Natuurlijk niet, zo vroeg op de dag!” blijkt een voldoende antwoord te zijn, we krijgen onze papieren terug en mogen vertrekken.

De grens is druk. Ik koop nog net voor de grens een tijdelijke verzekering voor Rusland en dan is het wachten tot de slagboom open gaat. Ondertussen regelen we wat papieren en maken kennis met Russen, Mongolen, Uzbeken en Tadzjieken die allen dezelfde richting uitgaan. Het onderwerp van de dag is natuurlijk het voetbal vanaf het moment dat we laten weten van België te zijn. We proberen uit te vissen wat de beste weg is en vooral hoe die erbij ligt.

Als we dan eindelijk binnen mogen volgt eerst een korte douane inspectie en moeten we dan in de lange rij gaan staan voor onze paspoorten. Er is wat verwarring over de auto zodat het een redelijke tijd duurt tegen dat dit in orde is. De Russische grens is niet echt beter. Daar worden auto’s met mondjesmaat doorgelaten is het vervolgens een rush om als eerste je paspoort te laten controleren. Omdat we dat laatste niet echt doorhadden staan we natuurlijk achter in de rij. Zoals Fietje had gevreesd doen ze moeilijk over ons paspoort. We hebben namelijk een tweede paspoort waar enkel visa voor Rusland en Mongolië in staan en dat was niet oké voor de Russische grenswachter. Uiteindelijk moet ik toch onze andere paspoorten halen en dan pas wordt de man een beetje vriendelijker. Ook hier moeten we nog de douane passeren en deze maal moet ik wel vanalles openen. Als ik de koffer open en de arme man alle bakken en dozen ziet slaakt hij een diepe zucht en laat me de koffer onmiddellijk sluiten. Binnen moet ik wel al onze medicijnen tonen en uitleggen waar het dikke boek dat op het bed ligt over gaat.

Eenmaal de grens gepasseerd kunnen we nog net met Gust Skypen, hij toont dan ook fier zijn gouden streep op zijn epauletten en moeder is ook fier op haar twee zonen. De weg is een tapijtje en we kunnen dus mooi doorrijden zodat we nog aan roebels geraken in het eerste charmante stadje op onze weg, Rubcovsk.

Weerom is het landschap prachtig. Enorme velden met zonnebloemen of koolzaad tegen een donkere hemel waar af en toe een bliksemschicht doorschiet. We rijden net rond in een oude Russische film als we voorbij houten huisjes met veelkleurige luiken komen omgeven door een wilde tuin. Prachtig gewoon.

Er zijn wel niet veel plaatsen te vinden waar we zouden kunnen slapen en uiteindelijk slaan we een weg in waar we hopen ergens tussen de boompje te kunnen staan. Dat lukt niet echt en we slaan dan maar een padje in richting een paar houten huisjes. Blijkt dat eigenlijk de oprit te zijn van een (grote) boerderij. Als we op het erf besluiten om rechtsomkeer te maken komt de boer uit het mooiste huis eens kijken wat er aan de hand is. Fietje vraagt toch nog in haar beste Russisch of we misschien deze nacht mogen doorbrengen op het erf. De boer toont ons onmiddellijk waar we kunnen staan en voor we het goed doorhebben zitten we bij hem binnen thee te drinken. De tafel staat vol koekjes en snoep, net of hij verwacht bezoek. Als we benieuwd naar een blik wijzen haalt hij een mes boven en opent het blik dat gevuld is met een soort Snickers vulling .

Ruslan (zo heet de boer) is eigenlijk een Tjetjeen en gans die doening hier is van hem. Er zijn meer als honderd koeien die ergens rondlopen in de wijde omgeving en alle huizen hier zijn van hem en vormen samen de boerderij. Trots toont hij ook zijn garage waar twee grote Mercedes SUV’s staan. We blijven nog een tijd praten en als Fietje eten heeft gemaakt zetten we een stoeltje bij voor hem. Hoewel hij zelf moslim is en niet drinkt haalt hij toch een fles vodka boven voor bij de maaltijd. Ondertussen gaat de zon langzaam onder en hebben we hier een prachtig zicht op de velden en de boerderij terwijl de honden van de boerderij om beurten hun knuffels komen halen bij Fietje.

Reis

op zoek naar Borat (a.k.a. The Rocky Road to Russia)

Een reactie plaatsen

De volgende dagen worden helaas een beetje saai, we moeten het enorme Kazachstan door om zo via Rusland naar Mongolië te geraken. Dit wordt rijden van ’s morgens tot ’s avonds, we hebben meer als 1000 km af te leggen door het grotendeels lege Kazachstan.

Samen de match België- Frankrijk bekijken

We nemen van iedereen in de guesthouse afscheid en loodsen ons Mogje door het drukke verkeer in Almati. We hebben nu al veel gesakkerd op de chauffeurs hier (die een beetje Perzische verkeersmanieren hebben) maar één ding moet je hen wel nageven, het respect voor de voetganger. Iedere chauffeur (en dat is niet overdreven) stopt voor een zebrapad, zelf soms al lang voor je begonnen bent met oversteken en hij met gemak nog door kan rijden. Je mag in nauwe straten op straat lopen als er geen voetpad is en nooit heb je het gevoel dat je met je leven speelt, hier kunnen wij een voorbeeld aan nemen.

Tegen de middag is het al gloeiend heet en slaan we een weg in naar het Kapchagay reservoir voor ons middageten. Het is er net Bredene aan zee met vakantieparken met huisjes, een strandbar met veel te luide domme muziek en een soort kabinetjes op het strand. Fietje gaat zwemmen maar het is voor mij veel te warm buiten.

Gelukkig is de weg een tapijtje, toch tot de volgende stad. We zijn verdorst tegen dat we daar zijn, vinden een prachtig terrasje en drinken elk een liter limonade/fruitsap. Helaas is het van hier gedaan met het tapijtje en verandert de weg terug in een asfalten washboard.

We vinden een mooi plaatsje om te slapen niet ver van de weg af tussen de rotsen aan een riviertje. In de verte is het aan het onweren en tegen dat we alles goed hebben opgezet begint het serieus te waaien en dat zal zo de ganse nacht blijven.

De morgen erop is het nog steeds wreed aan het waaien wat wel aangenaam is bij deze warmte. Ook vandaag is het een dagje tuffen. Er moet nog getankt worden en aan het eerste tankstation stoppen we. Terwijl ik binnen betaal zie ik een bekende wagen het tankstation oprijden. Het Duitse koppel dat we in het Sunny Hostel in Osh hebben leren kennen hadden onze Mog herkent en zijn teruggereden om goede dag te zeggen. Er worden kaarten boven gehaald en de weg van de volgende weken wordt besproken en dan gaat elk zijnsweegs, zij ietsje vlugger als wij 🙂

Maar waar is Borat???

We schieten redelijk op hoewel de baan niet echt schitterend is. Tegen de middag vinden we een plaatsje in de schaduw, niet ver van een rivier. Er staat wel een bordje dat je niet mag zwemmen maar niemand trekt zich daar iets van aan, wij dus ook niet en gaan zwemmen en wassen ondertussen ons haar.

We besluiten nog een paar uur door te rijden, eigenlijk door te hobbelen op de slechte baan. Als het avond wordt kijken we uit naar een beschut plaatsje niet ver van de weg wat redelijk tegenvalt in de deze platte steppe. Gelukkig vinden we een baantje dat verdwijnt achter een paar boompjes. Daar zetten we ons in een verlaten veld. De boer komt wel eens een kijkje nemen met zijn hond maar knikt vriendelijk en ziet dat het goed is.

Na een rustige nacht weerom hetzelfde scenario, rijden, rijden, rijden en nog eens rijden. We vertrekken vroeg en koesteren een lichte hoop dat we tegen de avond Simey zullen bereiken zodat we de dag erop de grens over kunnen.

Net voor de middag rijden we nog een stadje binnen om wat inkopen t e doen. We vinden er warempel vers brood met een bijna zwarte krokante korst, dat is lang geleden.

De weg is soms goed, soms minder, maar aan dit tempo halen we het niet. Het landschap is steppe voor zover het oog kan reiken. We stoppen kort voor het middageten, Fietje neemt over maar de weg is soms echt erbarmelijk. Toch slaagt ze erin het tempo hoog te houden en als we wisselen moeten we nog 150 km afleggen tot Simey.

Nu zijn de goden ons welgezind, de weg verandert plots in een echte snelweg met wegmarkeringen en al. Ipv meer als 4 uur rijden we uiteindelijk het laatste stuk in twee uur. We vinden dat we nu wel een hotelletje verdient hebben maar het goedkoopste dat we vinden is een oud Sovjet hotel waar ze voor een mottige kamer 20 dollar vragen en vrekken zoals we geworden zijn besluiten we dat we beter goed kunnen gaan eten voor dat geld. We eten dan ook echt echt lekker bij een Italiaan naast het Leninpark waar we onze Mog hebben gezet: rundscarpacio, ministrone, gefrituurde inktvis, canneloni met gestoomde groenten en natuurlijk tiramisu als dessert, en echt lekkere witte wijn waardoor Fietje héél gelukkig wordt…. Echt heerlijk. Nadien nog een ferme koude pint in het park waar we de Mog hebben geparkeerd, hier zullen we slapen als de kermis in het park ophoudt tenminste.

Reis

Allmighty Almaty

Een reactie plaatsen

Het is ondertussen dinsdag 10 juli en we verblijven nog altijd in onze gezellige guesthouse in Almaty. Ik had immers pas vandaag een  afspraak met de dokter in het Medical Park die ik opnieuw moest consulteren na het nemen van mijn RX.  De longfoto laat blijken dat ik een chronische bronchitis heb, niets alarmerend dus. Ik moet wat vitaminen nemen (het makkelijke deel) en…uiteraard stoppen met roken (het moeilijke deel).

Hoge bergen rond Almaty

Sinds gisteren hebben we hier ook een (koele) kamer geboekt voor twee nachten en naast de luxe dat je je er overdag kan in terugtrekken, biedt de kamer ook een beter alternatief voor het slapen in onze opgewarmde Mog. Het is hier heet in Almaty, makkelijk 40 graden en meer en veel fysieke activiteit overdag is niet echt een aanrader.

Op vrijdag hadden we de MAN Mercedesgarage in Almaty aangedaan maar door een misverstand bleken ze toch niet te werken. Het was die dag nl. Capital day, een nationale feestdag met hieraan een vrij weekend gebreid. Niettemin doet de manager zijn best om een mecanicien te overhalen om de dag er op de Mog te inspecteren aan zijn veringen, hetgeen ook gebeurde op zaterdagmorgen.  Mits het aanspannen van enkele bouten, leek alles zeer ok te zijn, oef. Ik had op datzelfde ogenblik een afspraak voor het nemen van de longfoto.

Op zaterdagavond hadden we samen met Maarten de Kok Tobe heuvel beklommen. ’t Is te zeggen: we hebben de kabellift genomen naar boven waar we bij zonsondergang genoten van een fenomenaal zicht op de stad die voor je baadt in de smog en achter je de hoge bergen die reiken tot 4900 meter hoog. Het biertje op het terras lieten we aan de de meer gegoede medemens (7.5 euro voor een pintje) en daalden nadien de heuvel terug af tot aan de guesthouse en gaan er een grote fles vers getapt bier in het supermarktje vlakbij halen.

Eergisteren (zondag 8 juli) ben ik samen met Mark, Maarten, Christine, Paul en Adam het Big Almaty Lake gaan bezoeken. We hadden hiervoor een taxi gedeeld en het was een leuke afwisseling  voor het guesthouse-hangen. Het meer ligt zo’n 40 km van het centrum verwijderd en je stijgt meer dan 2000 meter gedurende het laatste kwartier. (Amai mijn longskes…)Zwemmen doe je er niet aangezien het een drinkwater reservoir is en ze dus willen vermijden dat iedereen er met zijn zweetvoeten in gaat baden en het drinkwater in Almaty wat gezouten gaat smaken…

Kiekjes nemen bovenop de Kok Tobe heuvel waar het bijna vechten is om in het kadertje te kunnen poseren…

Voor de rest nemen we hier afscheid van gasten, begroetten nieuwe backpackers en blijven we geboeid luisteren naar elk zijn of haar avonturen op en langs de zijderoute en vertelt Arno met een enthousiasme uit de duizend, de onze.

Vanavond spelen onze Duivelkes de halve finale en het belooft hier een al even warme ambiance te worden. We zijn met 3 Belgen, twee Fransen, 3 Israëli (die supporteren voor België), een Nederlander (die wel moet supporteren voor België) een Spanjaard en een Pool (die we nog moeten omkopen).

Hotel Kazachstan in Almaty

Morgen vertrekken we, later dan verwacht, maar gerustgesteld na de medische onderzoeken en het nazicht van Mog , richting Noord Kazachstan, richting Russische grens. We zijn blij dat we van de gelegenheid gebruik konden maken om heel wat lieve toffe mensen te leren kennen en vooral…om eens goed uit te rusten. Toppie dus.

Reis

Medical Park

Een reactie plaatsen

Vandaag gaan we naar ‘Medical Park’, een privé medisch centrum waar ik na het vertellen van mijn klacht prompt een ECG krijg, later nog eentje maar dan met oefeningen op de loopband, bloedtesten, echografie van het hart.

Soit: resultaat is dat mijn hart toppie is en de klachten te wijten zijn aan een lang verblijf op hoge hoogte.

De onderzoeken die op verschillende plaatsen in de stad doorgaan, nemen zowat de hele dag in beslag. Alhoewel alles vlot verliep waren we toch wel moe, vooral het af- en aanrijden van het ene naar het andere medisch centrum is niet te onderschatten in de drukte van deze onbekende stad. We besluiten om toch op de parking van een guesthouse te gaan staan en niet opnieuw een plek ‘in the wild’ te gaan zoeken. Morgen moeten we immers nog een garage vinden voor de Mog. ‘European backpackers Guesthouse’ in Almaty.

Als we er aankomen zitten er wel 15 jonge gasten gezellig aan een tafel in de tuin te keuvelen. Ze springen enthousiast uit hun stoel om onze Mog te mogen bekijken binnenin en ik geef ze per twee een geleide toer. De ambiance was direct gezet. Voor 3 euro per persoon mogen we de guesthouse gebruiken: toilet, douche, keuken, internet, koffie en thee, en slapen we ’s nachts in Moggie die mooi voor de deur staat geparkeerd.


Met een koel glas bier (dat je hier in de supermarkt vlakbij in flessen laat tappen) komt ieders verhaal van hun reis opnieuw ten berde. We koken, eten, spelen kaart, het is een heel relaxe en ontspannen sfeer waar je je echt welkom voelt.
We maken er kennis met Maarten die met zijn motor op weg is en eigenlijk nog niet weet waar hij allemaal naartoe gaat. Gérard is met zijn Landrover hierheen gereden en zondag komt zijn vrouw achter. Twee belgen, zij komt waarempel uit Oostende, zijn op weg met de fiets richting Iran. Een Duits koppel dat tot nu rondtrok met de rugzak heeft net twee fietsen gekocht enzijn nu bezig deze te bepakken.  Een bont gezelschap.

Reis

Almati

Een reactie plaatsen

De nacht is voorbij, alsook de regen en de zwarte wolken. We gaan in Kegen een autoverzekering kopen (in een autogarage?) en gaan wat inkopen doen. We vervolgen onze weg naar Almati, de voormalige hoofdstad van Kazachstan, waar we de Mog even voor inspectie willen binnenbrengen in een garage. Maar ook ik kan even een medische inspectie gebruiken want mijn tikkie tikker doet nog altijd vreemd sinds Tadjikistan…

We rijden Almati binnen en zijn verrast door het vele groen in de metropool. Werkelijk alle straten en boulevards zijn er afgezet met bomen en struiken wat het geheel toch een aangename look geeft. Almati is zeer westers, je vindt er alle mogelijke winkelketens, waaronder een Mac Donald waar we ons parkeren voor de nacht (na een big Mac Menu te hebben verorberd). Vlakbij gaan we ook winkelen (weer zo’n supermarkt waar je alles kan krijgen) en kopen we een internetkaart. Kostprijs 3 euro voor 12 Gb te gebruiken binnen de maand, toch een stukje goedkoper dan de 13 euro voor een Mb die we via roaming zouden moeten betalen.

Reis

Kazachstan

Een reactie plaatsen

Vandaag verlaten we Kirgizstan. We nemen afscheid van onze leuke hostel in Tamga en kopen er nog enkele souvenirs voor het thuisland. We rijden het meer verder zuidwaarts af en in Karakol slaan we af om de grensovergang te nemen in het Noordoosten. In Tup rijden we de afslag naar de grens voorbij om nog te gaan eten aan het meer.

Na ons middageten rijden we een klein stukje terug tot aan de afslag en daar staat godbetert toch wel een politiecontrole. De richtingaanwijzers zijn reeds aangestoken naar links om de afslag naar de grens te nemen, onze lichten branden, we rijden niet te snel maar worden toch aangemaand rechts van de baan halt te houden tussen een paar andere ongelukkige zielen. Zelfde scenario als anders, papieren van de auto en rijbewijs. Als we vragen wat het probleem is worden de papieren aan de volgende flik doorgegeven. Deze stelt zich nogmaals voor als zijn agent (dat hadden we echt niet gezien aan zijn uniform en auto), maar opnieuw krijgen we geen antwoord op wat het probleem juist is. Papieren gaan naar de officier, waarschijnlijk omdat hij de meest creatieve is bij het uitvinden van problemen.

jawel meneer agent, ik heb een Russische vertaling van mijn rijbewijs bij

Eerst kijkt hij nog even of we niet te rap reden, maar dat is niet het geval. Dan begint hij te zagen over het feit dat onze nummerplaat niet in grote letters op de achterkant van de Mog staat. Eerst gebaren we van krommen aas en verstaan niet wat hij bedoelt maar dan komt Fietje met het geniale idee dat dit enkel voor commerciële voertuigen is. Eerst twijfelt hij nog maar dan begint Fietje met de beweren dat we dit voor vertrek hebben gevraagd bij de ambassade en dat ze ons verzekerd hebben dat dit niet nodig was. Oef, dit slikt hij. Maar we zijn er nog niet van af, nu zijn de led verstralers vooraan aan de beurt, hij haalt er zijn boekje bij dat toevallig openvalt op de pagina met een fotootje die dat moet onderstrepen. Ook hier kunnen we ons uitpraten, we tonen dat die lichten helemaal niet werken met de rest van de lichten. Volgende is dat ik mijn rijbewijs moet kunnen vertalen, gelukkig heb ik gisteren net gelezen dat de vertaling van je rijbewijs eigenlijk in je internationaal rijbewijs staat. Dus ook hier kan hij niets op zeggen. Terug naar de lichten, ik moet ze verwijderen zo vlug als we thuis zijn. Dat beloof ik plechtig te doen, geef hem een hand, neem ondertussen onze papieren terug en zo vlug als we kunnen vertrekken we voor hij nog iets nieuws uit zijn hoed tovert.

De hoge bergen nemen gestaag af en het landschap verandert in een glooiend groen tafereel, wederom met Yurts en hun vee. Het is er heel erg verlaten en 37 km voor de grens gaan we op gravel rijden.
De grensovergang verloopt zeer vlot, het is een kleine post die vooral door toeristen gebruikt wordt. We ontmoeten er Koreanen, een Japanner, een Griekse motard en hadden langs de weg ook al fietsers gezien die uit Kazachstan kwamen.

Kyrgizië is een prachtig land want naast de met sneeuw bedekte bergen heb je er heel veel groen. Net of er werd een dik groen tapijt over het land gelegd dat bovenaan de bergtoppen even werd doorgetrokken zodat de punten boven het tapijt uitsteken. En er is veel water: rivieren, meren hetgeen het vakantiegevoel hier wat doet oplaaien. Er is veel vee dat met veel zorg wordt gehoed. De bevolking bestaat uit etnisch Russen (die hier vooral handel drijven) en de Kyrgiziërs (eerder veeboeren). Een beetje in tegenstelling tot de Tadjieken, zijn Kyrgiziërs iets meer teruggetrokken tegenover toeristen en er heerst (naar mijn gevoel) een hoger machogehalte bij de mannen.
Beetje vervelend en vermoeiend waren de politiecontroles en de uitgebreide discussies die ermee gepaard gaan. Maar goed, dit staat ons blijkbaar ook te wachten in Kazachstan.

We rijden de grens over en overnachten in het eerste dorp Kegen, vlakbij de moskee. De hemel is ondertussen volledig dichtgetrokken en het regent pijpestelen. We kruipen vroeg gezellig onder de wol terwijl de regen buiten tekeer gaat.