Oh bella Italia! Vanavond hebben we de rem aangetrokken in Torgiano, een gehucht op 12 km van Perugia, Umbrië. Geflankeerd door wijnvelden en  in de verte zicht op Perugia is dit een leuke staanplaats. Beetje jammer van die Nederlandse vrouwe die blijkbaar behoefte had om hun ‘fantastiesje vecansjie’ in Italië tot in de kleinste details uit de doeken te doen, samen met het relaas van de hartproblemen van haar man (ik kan begrijpen van waar die hartkwaal komt…).

Effe rewinden:

Na onze ‘luxe overnachting in F1hotel in Pontarlier en een ontbijt bij boulangerie Marie Blachère  , ging Arnootje poolshoogte nemen bij Mr. Pipo. Die was in zijn nopjes! Hij maakte zelfs grapjes…en het goede nieuws was dat onze tutuut zijn operatie met glans had doorstaan en deze late namiddag ontslagen zou worden uit garage Cassini-Dubois.  Driemaal oef. Uitchecken dus uit dat slaaphol in de industriezone en snel de Auberge de Jeunesse, waar we provisoir al een optie hadden genomen voor de volgende nachten, gaan annuleren. Lunchen in Le grand café Francais in de Rue Principale waar je een dagschotel eet aan 8,80 euro. Een prikje, het mooie art-nouveaukader in acht genomen.

Om 16U eindelijk gefietst naar de garage, betaald, boodschappen in de Casino en schampavie waren we, naar Zwitserland, zo’n 15 km van Pontarlier. Toen een norse douanier aan Arno vroeg “Combien elle pèse?”, wou ik antwoorden: “je pèse 58 kilo, monsieur”. Maar Arno kon me net de mond snoeren. Tja, ‘Zwitsers en humor’ gaan net zo goed samen als ‘Unimog en zorgeloos rijplezier’… We moeten aan de grens dus een belasting voor poids lourds betalen, wat verplicht is voor alle voertuigen boven de 3,5ton en dan vroemen we naar het meer van Genève.

We rijden langs Lausanne als het begint te schemeren en besluiten rond  Montreux een slaapplaats te zoeken. Hetgeen geen evidentie blijkt te zijn, duidelijk dat ze hier alle campers proberen te weren uit hun oeverbeeld. Uiteindelijk plaatsen we ons clandestien op de parking van een nogal exquise school (gymnase) tegen de bergflank. En dan nog wel op de parkeerplaats van Madame la directrice, zo staat op de grond geschreven. (Misschien een idee voor de parking in Wingene?)

De dag er op, toen er studenten aankwamen, en jawel Madame la directrice ons met priemende ogen van haar plaats weg bliksemde, zijn we vertrokken met gierende banden (allé bij wijze van spreken). De rit  door het Zwitsers gebergte verliep zorgeloos, mede dankzij het mooie weer en autostrades die aanvoelen als tapijten. Al na enkele uren glipten we, via de tunnel GD Saint Bernard, Italië binnen.

En dan is er die ooh zo lieftallige Aosta vallei. Geflankeerd door majestueuze bergen rijden we de vallei door. Na veel waauwen en ohlalaën besluiten we in deze sprookjesvallei een nestje te zoeken. En die vinden we in Verès waar we de bergflank oprijden tot aan de Castello de Verres. Het zicht is er adembenemend. We bezoeken het kasteel, nieuwsgierige Italianen bezoeken onze Unimog (wat wel meerdere keren gebeurt in Italië), en ik maak een pasta al ragu klaar. Neen, niet Bolognese! Al ragu!!

De dag er op besluiten we last minute om toch niet naar Genua te gaan. Er zijn geen camperplaatsen beschikbaar in de stad, de campings zijn te ver van het centrum en bovendien peperduur. Jammer, had ik  graag gezien, maar dat wordt dan later een citytrip (Pascale, na Bilbao, Oslo, Madrid en Riga, wat denk je?).

In plaats daarvan richtten we onze neus richting Perugia. Dé stad waar Enrico (Zeezot) vandaan komt en waar hij, tijdens de jaren die ik voor hem werkte, vol passie en lof sprak over de schoonheid van deze Provinciehoofdstad in Umbrië. Dus ik was benieuwd….

We snorren boven Turijn, onder Milaan, via Vercelli, en Allesandria naar Piacenza en dan naar beneden, Parma, en overnachting in Modena. We vinden er een camperplaats: de caravan club van Modena. Mens, mens, wat was me dat! Er stonden 700 campers op een afgesloten stuk weiland waarvan het merendeel daar wellicht stond als winteropslag. we kregen er een mooi plaatsje, met electiciteit en twee jetons ‘per 40 liter de aqua caldo’. Speed-douchen dus.

De dag erop gaan we eerst winkelen in de plaatselijke supermarkt. Een echt voedingsparadijs waar je alom verleid wordt om heerlijke streekproducten in je karretje te gooien of als die al vol is,  onder je jas weg te moffelen. We kopen er natuurlijk te veel maar zeker ook  dé Balsamico de Modena.

En dan: over Bologna richting Rimini, afslaan aan Cesena en verder Zuidwaarts naar Perugia. Onderweg slaan we even af voor een blitzbezoek aan Parco Nazionale delle Foreste Casentinesi. Ik krijg Arno zover om ‘een baantje naar boven’ te nemen. 45 minuten later was Arno anderhalve kg vermagerd maar het zicht was er prachtig. Allé toch voor effekes want net toen we onze Italiaanse lekkernijen op het picknicktafeltje hadden uitgezet, stak er een hagel onweer op. Dus weer naar beneden. Arno krijgt er nog een atletisch lichaam van, hmm. Foto’s volgen later.