Hier zijn we dan, op bezoek in het koninkrijk van Zeus en Hera, in warm en zonnig Griekenland, waar de lucht geurt naar verse olijven, zoete honing en sinds kort ook naar onweerstaanbare Unimogdampen…
Kèèrde eki wééére:
Gisteren hebben we dan toch uiteindelijk, na de staking van de Ferry’s, de overtocht kunnen maken vanuit Ancona met Minoan Lines. Voorzien vertrek 16u30, reële vertrek 19u. Niks vreemds volgens onze Turkse vriend waarmee we kennis maken in de wachtrij, en die uit ervaring weet te vertellen dat twee uren vertraging op deze lijn zowat de meest normale zaak van de wereld is. Blijkbaar is Ancona the place to be om de oversteek te maken naar het Griekse schiereiland. De ferry zit dan ook eivol en het is merkwaardig hoeveel vrachtwagens en campers in zijn buik worden opgeslorpt. Het inrijden en parkeren van de wagens, incluis de onze, gaat gepaard met gillende, tierende en gesticulerende dek-assistenten die ons uiteindelijk, via een parcours mét hindernissen (jawel) doen neerplanten op een minuscuul plekje, te midden van tientonners en andere angstige campertoeristen, parelend zweet op hun voorhoofd en wellicht ook in de broek, na hun hachelijke avontuur van de inscheping. Geen sinecure maar ook dat heeft Arno weer eens prima gedaan. En ik heb geen van die dek-assistenten vermoord, wat ook wel flink is, niet? Gelukkig hebben we een kajuit en éénmaal ingescheept gaan we ons, na ettelijke uren wachten in de blakende zon, eerst douchen. We zijn uiteindelijk blij dat we hier de overtocht maken in plaats van Bari zoals eerst gepland aangezien we op die manier heel wat kilometers en tijd hebben uitgespaard.
Onze voorgaande dagen in de Monti Siblini waren zonnig, zalig, zen, zurrealistisch , zeer stil en zeker een plek om terug te keren. De camping waar we uiteindelijk noodgedwongen zijn terecht gekomen was echt wel een pareltje. Il Collaccio. Onthouden mensen, daar wil je echt wel je tent of camper neerzetten (best buiten het seizoen als je geniet van rust en stilte). Bovendien was de baas enorm fan ons huis op wielen en heeft al diverse foto’s en onze reisplannen kenbaar gemaakt via zijn Facebookpagina.
De weg van ginder naar Ancona slingert verder door het nationaal park, tussen bergen en kloven (via Visso de SR209 naar Muccia). Het is rustig rijden en we genieten volop van de mooie natuur. ’s Middags stoppen we in een dorpje aan een bio-fromageria waar we (weer eens) heerlijke kazen kopen waaronder warme ricotta. We picknicken daar ter plaatse.

We besluiten niet in Ancona zelf, maar iets verderop langs de kust, in Senegallia, te overnachten. De camperplaats ligt tegenaan het strand, heerlijk…was het niet van die drukke baan én de spoorweg die toch wel net tussen de camperplaats en het strand in, de boel moeten verpesten zeker!
De dag er op bezoeken we het stadje dat buiten alle verwachting, naast de 366 strandbars, cabines en gelateria’s toch wat verborgen schatten heeft. Zo is het oude gedeelte van de stad volledig verkeersvrij gemaakt, hebben we er de beste gelato in jàààààren gegeten (caramel met fleur de sel, ricotta met vijgen, echt waar…) en bezoeken we enkele mooie paleizen die er verborgen liggen in de kleine en kleurrijke straatjes.
21 april: Arrividerci Italia. Bedankt voor de lekkere kazen, de overheerlijke olijven, Bedankt voor je wondermooie bergen en de vele lieve mensen die we er hebben ontmoet. Allesandro, Davide, Sarah,…
Bedankt aan de vele Carabinieri om ons niet tegen te houden en te controleren, want dat rijbewijs C, ach, het is een lang verhaal…Basta!